خنده‌ی جمجمه

حسین زارعی خواندن ۲ دقیقه روستای کوزره دروران کودکیم پر بود از نشانه هایی که حکایت از باورهای قدیمی مردمان آن دیار کهن داشت. هنوز هم تصویرشان در ذهنم زنده است.آن روزها بالای بعضی از دیوارها، جمجمه‌ی الاغ یا حیوانات دیگر را می‌ کاشتند. می‌گفتند برای این است که مردم «چشم زخم» نزنند. گاهی هم همین جمجمه‌ها را در وسط مزارع یا باغ و بستان روی چوب بجای مترسک می‌نشاندند؛ هم برای ترساندن حیوانات، هم برای «نظر بندی» و در امان ماندن از چشم زخم رهگذران.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها